Het is een tijd geleden dat ik een blog heb geplaatst. Er staan wel een aantal stukken tekst in de concepten, maar ze zijn allemaal niet af en iets hield me tegen om ze te publiceren. Ik weet dat mensen iets van me kunnen gaan vinden. Hoewel ik me vrijwel nooit schaam, vind ik dit toch wel een dingetje. Je zet toch iets op het openbare internet. Maar goed, daar gaat het nu niet over.
Momenteel kijk ik met een half oog 'handen aan de couveuse'. Een programma waarbij zeer premature kinderen worden geboren, sommigen het er godzijdank goed van af brengen maar waarbij er helaas ook afscheid genomen moet worden. Ik kijk het met een half oog zodat het allemaal iets minder hard binnen komt. Op de een of andere manier moet ik dit soort dingen kijken, nieuwsgierigheid ofzo?
Wellicht trekt dit programma extra mijn aandacht omdat onze dochter groeiproblemen had in de zwangerschap en ik met 24 weken zwangerschap op de kraamafdeling van het academisch ziekenhuis lag omdat er vermoeden van gebroken vliezen was. Thank god liep dit goed af. Onze dochter was te licht bij de geboorte, maar verder kerngezond en doet het goed. Later werd ik door een hele medische molen gehaald en een lang verhaal kort: mijn lichaam is gewoon niet zo goed in zwanger zijn. Dus dat. Maar ik wijk weer af, ook hier wilde ik het niet over hebben.
Al een hele tijd voel ik dat ik vaak teveel hooi op mijn vork neem. Bij mijn reguliere baan kan ik 1x nee zeggen, maar als iemand me voor de 2e keer iets vraagt kan ik geen nee meer zeggen. Wil namelijk niemand in de problemen brengen. Thuis ben ik moeder gans. Verantwoordelijk voor het op peil houden van de luiervoorraad en passende kleding, de poets, alert zijn op wanneer welke container aan de straat moet, het onkruid in de tuin, meestal de boodschappen, de poets, de was en vanwege wisselende diensten van mijn partner komt de zorg van onze dochter vooral op mij neer. Hier ben ik niet alleen in, ik hoor het van vrijwel alle vrouwen om me heen. Daarnaast heb ik nog een passie voor fotografie, in de vorm van Foto Saskia, probeer iets te bewegen en als ik ergens een uurtje over heb probeer ik mijn vriendinnen te zien. Dit alles, met een rugzak aan moeder - schuldgevoel die met montagekit vastgeplakt zit.
En ik lees en hoor het vaak bij vrouwen. Continu aan staan, continu het gevoel hebben overal tekort te schieten en continu het gevoel te hebben in een spagaat getrokken te worden waarbij schuldgevoel richting je kind overheerst.
Wel een paar keer per maand ben ik bij de fysio en/of chiropractor omdat mijn lijf kneiters vast zit waardoor de migraine getriggerd kan worden. Dit komt door het vele computerwerk, maar ook door spanning in het lijf.
Al maanden overweeg ik om minder regulier te gaan werken. Om meer rust in mijn hoofd en lijf te voelen. Maar er zijn vaste lasten, ik wil wat leuks met mijn kind kunnen doen en iets van reserve is ook altijd verstandig. Gister mailde ik naar personeelszaken met de vraag hoeveel extra verlof ik kan bijkopen. Stiekem dacht ik; ga ik toch niet doen.
Maar nu kijk ik met een half oog naar 'handen aan de couveuse' waarbij ouders afscheid moeten nemen van hun veel te vroeg geboren kind. En dan is de kogel door de kerk. Een gezonde mama is belangrijk, het allerbeste wat je je kind kunt geven. Want dat bied het fundament. Ik denk terug aan vandaag. Vanmorgen ben ik 2 uurtjes weg geweest en vanavond even 45 minuten boven om wat dingen op te ruimen en te douchen. Verder heb ik vandaag met onze dochter geknuffeld, gekleurd, naar de speeltuin geweest en even door het bos gewandeld. We waren écht samen. Maar toch voelde ik me schuldig toen ik uitgebreid stond te douchen, morgen heb ik weer een lange en drukke werkdag waardoor ze de hele dag naar de opvang moet.
En ineens doe ik het gewoon. Ik pak mijn werk laptop erbij en vraag mijn leidinggevende of het oké is om extra verlof bij te kopen. Ook heb ik nog best wat verlof over dit jaar omdat ik alleen in de zomer vakantie heb gehad. Direct plan ik vakanties in. In mijn vakantie ga ik opladen en alle dingen doen die maar niet van de to do list af raken en mijn geheugen blijven belasten.
Direct voel ik opluchting en voel in elke vezel van mijn lijf dat dit een goed plan is. De laatste tijd heb ik behoorlijke hersenmist. Concentreren is dramatisch en ik kom vaak niet op woorden. Er werd al een aantal keer gevraagd of ik niet zwanger ben, toen was ik ook zo vergeetachtig, moe en wazig hahaha. Maar ik ben echt niet zwanger, dat weet ik héél zeker. Zo zei ik ook tegen mijn partner dat ik de meeste avonden in de week in pyjama op de bank ga zitten i.p.v. weer 100 taken te doen. 'Dit heb ik je al zóvaak gezegd, elke keer wanneer je zegt niks te gaan doen dan ben je toch weer continu bezig, stop daarmee.' zei hij.
Inmiddels is het programma afgelopen en om nog even goed af te kunnen schakelen kijk ik nog heel even wat luchtigs, over 10 minuten ga ik naar bed. Ook besluit ik dat ik minimaal 1x per jaar foto's van mijn dochter en mij samen ga laten maken. Dit is een moment van écht samen zijn en op deze manier kan zij later terug kijken op de liefde en mega sterke connectie die we van baby af aan al met elkaar hebben.
Gutenacht!
Reactie plaatsen
Reacties