Moe, dat is wat ik vaak ben. Maar dat lijkt er niet toe te doen, iedereen is namelijk moe. Aldus de huisarts toen ik enkele maanden geleden vroeg om mijn vitamines te checken. Op social media duikt de ene na de andere meditatietip, cortisolregulatietips, opruimaccount en andere 'how to meer rust in je leven' tip op.
Mensen zijn massaal op zoek naar een gezond(ere) levensstijl, meer vrijheid, meer geld en meer geluk. Tijdens deze zoektocht raast de tijd voorbij. Kinderen groeien op en elke dag verbruik je een dag van jouw bestaan. Elke dag is een cadeau.
Ik wil een gezonde moeder zijn en voldoende tijd hebben om al mijn liefde aan mijn dochter te schenken. Ik wil niet mijn benen onder mijn lijf vandaan blijven rennen terwijl ik een rugzak vol schuldgevoel richting mijn dochter meesleep om vervolgens moe te zijn wanneer we samen vrij zijn.
Recent sprak ik met mijn oma (90+) en een vriendin van haar. Ik vroeg naar het geheim om op deze leeftijd nog zo fit te zijn. Gezond en vers eten zei mijn oma. Haar vriendin vulde aan dat het ook helpt om niet continu in de actiemodus te staan. Dat beaamde mijn oma. Het is goed om hard te werken, maar er moet ook ruimte voor rust en balans zijn. Ze omschreven de mobiele telefoon als een middel wat ervoor zorgt dat je 24/7 het gevoel hebt 'aan' te moeten staan.
De dag erna keek ik naar een documentaire over een hardwerkende jonge vader. Op het einde speelde er een liedje wat ontzettend binnenkwam en me deze blog liet schrijven.
'Je bent zo gedreven. Soms, dan zie ik jou vergeten om jezelf een beetje rust te geven. Te voelen wat het leven echt betekent.'
Steeds vaker besluit ik om mijn grenzen te bewaken, maar ga er nog veel te vaak overheen. Dan neem ik teveel werk aan bij mijn reguliere baan of op het gebied van fotografie, plan toch een bezoekje in terwijl ik eigenlijk geen tijd heb of verplicht mezelf toch om die ene onnodige huishoudelijke taak af te ronden. Intussen sluipen de dagen voorbij waarbij er een dreumes om me heen rent. Ja, ze rent al. Het lijkt wel gister dat ik zwanger was.
Hoevaak ben jij écht aanwezig bij jouw kinderen? Zonder telefoon, zonder hersenspinsels, zonder oververmoeidheid.
Er is een waslijst aan verwachtingen. Je dient te werken, huishouden, hobby's en jezelf goed te verzorgen. Intussen verwachten mensen bezoekjes, appjes, telefoontjes en betrokkenheid. Continu in de spagaat getrokken. Maar wat er echt toe doet zijn jouw eigen wensen.
Het contact met mijn dochter, bekijken van haar spel, samen door het heuvelland of naar familie fietsen, vers appelsap bij de boer halen, samen door de woonkamer dansen en haar aan mijn hand veilig de wereld laten ontdekken heeft mijn prioriteit. Haar steeds groter wordende handje in mijn hand. Op regenachtige dagen wil ik samen met haar en haar vader op de bank knuffelen.
Tijdens het schrijven van deze blog liepen mijn moeder en broertje even binnen. Ze kwamen een stukje vers gebakken taart brengen tijdens hun avondwandeling. Hoe idyllisch. Dankbaar voor deze band.
Thuis hebben we bovenstaande struggles vaak besproken. Wanneer ik weer met tranen in mijn ogen onze dochter weg had gebracht om naar mijn reguliere baan te gaan, wanneer ik overvallen ben door migraine. We hebben een toekomstplan gemaakt waarvan we hopen dat het zo gaat lopen zoals we in ons hoofd hebben. Dit plan geeft heel veel lucht. Daarover later meer.
Voorlopig ga ik het op fotografie gebied vanaf september rustiger aan doen. Rust geeft namelijk ruimte voor groei. De afgelopen maanden heb ik aan de achterkant al veel neergezet voor Foto Saskia en na de komende 'rustfase' ga ik met nóg meer overgave fotograferen.
Reactie plaatsen
Reacties