Voordat ik moeder mocht worden hoorde ik al vaker van mensen om me heen dat er in de zwangerschap veel oog voor de moeder was, maar deze na de bevalling weinig aandacht kreeg. Ik kon me hier altijd moeilijk iets bij voorstellen, maar nu ik zelf moeder ben begrijp ik het. Shoutout naar mijn ouders, ze zijn altijd oog voor mij als moeder blijven houden.
Het begint al direct na de bevalling. Mensen vragen vluchtig hoe het met je gaat en hebben vooral oog voor jouw baby. Dat is natuurlijk helemaal prima, zolang het maar in balans is. Je hebt 32 uur je lippen schraal gepuft en hebt een wereldprestatie geleverd. De details zal ik besparen. Vervolgens blijft de bloeddruk te hoog, moet er volgens protocol over 4 weken nog een echo van de rug van je baby gemaakt worden om een open ruggetje uit te sluiten en dien je te herstellen van de bevalling, gebroken nachten en binnen no time vorm te geven aan dit nieuwe leven. Eigenlijk best heftig dus dat je in deze fase ook nog een storm aan kraamvisite dient te ontvangen. Super gezellig wel, en vaak ook fijn om even wat anders aan je hoofd te hebben. Maar vooral moeilijk wanneer mensen te lang blijven plakken (als nieuwbakken moeder ben je nu eenmaal vet snel overprikkeld) of de baby te lang vasthouden. Sinds ik zelf moeder ben blijf ik écht niet langer dan een uurtje, zorg dat ik geen rotzooi achter laat en wanneer me uit beleefdheid wordt gevraagd om de baby vast te houden zeg ik vaak nee. Als wel, dan niet te lang. Het moederinstinct schiet namelijk bij velen volledig in de stress wanneer andere mensen jouw baby langer dan 5 minuten vasthouden. Al helemaal wanneer de baby begint te huilen en mensen denken de baby zelf wel te kunnen troosten. Alles vanuit de beste intenties, maar hormonen maken je wild.
De nesteldrang is iets hormonaals, met reden. Als hoogzwangere vrouw maak je een nestje van jullie thuis. Alles is schoon, opgeruimd en het liefst sluit je je volledig op met jouw geliefden. Dit gevoel blijft na de zwangerschap nog even hangen. Je gaat gebruikmaken van het nestje dat je hebt gebouwd. Iedereen die niet tot dat nest behoort voelt als een indringer. Het is prima, maar niet te vaak en vooral niet te lang. Een uurtje is maximaal. Mensen beseffen zich dit vaak niet. Als ik bij gezinnen thuis foto's ga maken in- of vlak na de kraamweek ben ik me heel bewust van deze bubbel. Ik voel me te gast en wil vooral niemand overrulen en heb altijd oog voor de moeder. Soms is er behoefte om het even over de bevalling of kraamtranen te hebben. Die ruimte is er, en ik ben oprecht geïnteresseerd. Ik raak de baby niet of zo min mogelijk aan, als, dan vraag ik of het oké is. Ik probeer moeder zo min mogelijk te belasten en hou rekening met haar gevoel.
Zelf had ik al heel vroeg nesteldrang, op het einde was deze ook vrij extreem. In de straat was een voortuin met wat onkruid. Ik heb overwogen (het was december) om hoog zwanger het onkruid uit te gaan trekken bij deze mensen. Niet uit narigheid, maar het was een gevoel. Elke kast en elke lade was leeggehaald en helemaal gepoetst. Het liefst had ik het hele huis met de tandenborstel geschrobt, haha! Wellicht komt het door de hormonen, mijn opruimdrang maar het zal ook door de moeilijke zwangerschap zijn gekomen. De groei van de baby stagneerde bij 28 weken zwangerschap en koorts zou de baby absoluut geen goed doen waardoor ik erg voorzichtig was. Na kraambezoek was ik vaak heel erg overprikkeld. Achteraf hoorde ik van mede-moeders dat zij dit ook zo ervaren. Bizar dat er zo weinig oog voor is.
Wanneer kinderen groter worden komen er steeds meer mijlpalen. Omrollen, zitten, staan, eerste woordjes. Zelf stimuleer ik onze dochter best veel. Ik voel me één met haar en betrek haar graag om de ontwikkeling te stimuleren. Ze is momenteel 1,5 jaar. We swifferen samen, na het afwassen mag zij haar eigen servies 'afdrogen', helpt me met onkruid uittrekken, doen samen boodschappen en ik klets haar de oren van het hoofd. Ik zie haar dan naar mijn mond kijken en vervolgens oefent ze met het napraten. 'awië' is iets wat ik blijkbaar heel vaak zeg, haha! Of mijn gevoel klopt weet ik niet, maar soms voelt het alsof mensen mij het liefst aan de kant duwen om zelf de mijlpalen als eerste te kunnen ervaren. Ik kan het niet uitleggen. Bij de opvang ging ze ooit voor de eerste keer zelfstandig zitten. Hier had ik dan weer geen moeite mee, dat zij de primeur hadden. Wellicht komt het omdat er die dag leidsters aan het werk waren wat ontzettend vertrouwd voelen en ze er alles aan probeerden te doen om het nog voor ons vast te leggen. Het klinkt allemaal erg negatief, maar zo is het niet bedoeld. Van vriendinnen hoor ik dezelfde verhalen, dezelfde gevoelens. Ik wilde daarom graag erover schrijven, een stukje bewustwording en herkenning creëren.
Ik weet nog dat een familielid me in de zwangerschap vertelde dat het na de bevalling kan zijn dat mensen vooral oog voor je baby hebben en jou een beetje vergeten. Een soort waarschuwing, om eventuele verwachtingen alvast bij te stellen. Na de bevalling verwelkomde ze me bij de club van moeders, was ook geïnteresseerd in hoe het met mij ging en hoe ik de bevalling had ervaren. Tijdens het kraambezoek had ze niet alleen iets leuks voor de baby, maar ook voor mij. Een mok met 'mama' erop geschreven. Dit geschreven woord maakte het helemaal echt, ik ben écht moeder. Een moeke, met een theemok met 'mama' erop. Elke keer wanneer ik naar deze mok kijk, krijg ik weer een fijn gevoel vanbinnen.
Laten we de mama's en hun hormonen nooit vergeten <3
Reactie plaatsen
Reacties