Fotografie: kriebels en tranen van geluk

Fotografie, voor de mensen die op de foto gaan is het meer dan enkel wat foto's maken. Het is een uitstapje. Je denkt vooraf na over de outfit, voelt je wellicht enigszins gespannen of kijkt er juist naar uit. Op de dag van de fotoshoot stap je op je mooist in de auto om de liefde tussen jou en jouw geliefden voor eeuwig vast te laten leggen. Vaak doen de kinderen op deze dag precies niet wat je had gehoopt en voel je de spanning toenemen. Wat een geruststelling wanneer je me treft en ik vertel dat dit meestal met kinderen gebeurd en ik zelf moeder ben en het dus herken. En dus ook altijd een pak vochtige doekjes in mijn tas heb voor alle snotneuzen en vieze handen. Vervolgens zijn jullie optimaal aanwezig. Geen telefoon, geen taken of 'moetjes' die jullie van elkaar afleiden. Er is alleen oog voor elkaar, voor de liefde. We zetten de tijd even stil door alles vast te leggen. De glimlach, de trots, de kleine handjes in jouw hand of juist jouw prachtige zwangere buik.

Weet dat jullie niet de enige zijn die met allerlei gevoelens op pad gaan. Waar jullie de mooiste outfit aantrekken trek ik op datzelfde moment mijn comfy outfit en regenlaarzen aan. Daar waar jullie nog even een borstel door jullie haar halen knoop ik mijn haar in een knot. Jullie stappen met gezonde spanning in de auto, ik met een buik vol kriebels van enthousiasme. Soms ook een gezonde spanning, vooral als ik voor het eerst op een nieuwe plek ga fotograferen, met mijn net- nieuwe camera op pad ga of het zonlicht mega fel is. Ik weet niet hoe het kan, maar dit gevoel gaat hand in hand met zelfverzekerdheid. Ik heb me afgevraagd hoe dit kan. Ben ik zo een enorme bluffer? Naïef? In sollicitaties roep ik al jaren 'ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan'. Ergens zal het dus ook mijn mindset zijn. Wat gek is, want ik ben een overdenker. Na mijn ziek zijn kunnen er bij onbalans allerlei angsten ontstaan, mijn lichaam schiet dan ook in de stressmodus. Toch ervaar ik dit bij het fotograferen nooit. Na lang nadenken (haha, ja weer DENKEN), ben ik erachter waarom ik zoveel zelfverzekerdheid voel tijdens het fotograferen en niet in de stressmodus schiet, ook als de omstandigheden heel spannend zijn. 

Fotografie is iets wat ik met mijn hart doe. (Ja sukkel, had nu niet zoveel nagedacht maar eens naar het hart geluisterd, dan waren al die denkuren niet nodig geweest om tot deze conclusie te komen.) Al mijn 'gekkigheden' krijgen ineens glans. Ze zijn van toegevoegde waarde, ineens sta ik in mijn kracht. Al helemaal wanneer mensen op mij durven te vertrouwen en hun ideaalbeeld loslaten. Dan varen we optimaal mee in het moment en blijft al het gevoel zuiver. Ik fotografeer met zoveel overgave dat er kriebels in mijn buik ontstaan. Al meer dan eens heb ik met vochtige ogen achter mijn laptop gezeten tijdens het nabewerken. Trots op de mensen die me vertrouwen, trots op de beelden die ik heb gemaakt. Dit is wat ik leuk vind. Hier krijg ik energie van, voel ik me in mijn kracht gezet. Fotografie is ontzettend belangrijk voor me geworden. Hierbij schakel ik compleet af en laad helemaal op. Natuurlijk moet ik ook grenzen bewaken, want een mens heeft ook rustmomenten nodig. Vooral mensen met een overactief brein waarbij de prikkelfilter het niet zo goed doet (zelf gediagnosticeerd hoor).

Ik hoop met heel mijn hart dat jullie mij nog heel vaak in vertrouwen nemen om jullie door mij vast te laten leggen. 

Liefs.